Malinowa niechęć

Gdzieś w odległej hen krainie, siedzi komar na malinie 

Plan owada wszyscy znamy

Jest już chłopak zakochany

Lecz malina usłyszawszy

Co wymyślił ten ladaco

Jak nie wstrząśnie swą szypułką, nie spadając przy tym prawie

Jak nie piśnie cienkim głosem

Hola, hola gościu z trąbką

Czyś uderzył się niebogo

Tak zbyt mocno w swoją głowę

Pod sufitem widzę wszakże, że klepeczki przesunięte

Ja malina, młoda jędrna napełniona słodkim sokiem

W życiu nie chce być zamężna, ciemiężona w dzień i w nocy

Trąbką, co to kłuć mnie będzie 

W swej ekstazie bez pamięci

Aż wyciągnie słodkość całą i uwiędnę na gałęzi

Idź komarze w inne strony

Znajdź wśród łączek umajonych

Kwiat, co pyłkiem Cię nakarmi

Ale zejdź już ze mnie draniu, zabierz trąbkę, rozłóż skrzydła, nie oglądaj się za siebie i  wypiep...rzaj - na tę łąkę 


Autor: Monika Glińska 17.08.2021

Rysunek: Monika Glińska 16.08.2021







Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Myśli

Obraz
Wstajesz rano rozczochrany Pognieciony niczym papier Włosy sterczą w inną stronę - każdy Ale co tam, to nie problem Możesz się uśmiechnąć w duchu Albo szczerze sobie ryknąć na pół bloku A niech słyszą Niech tam myślą sobie Co im głos wewnętrzny powie Ale to co najważniejsze To być sobą, w każdej chwili Z bałaganem na i w głowie Czasem trzeba coś ułożyć Niczym gacie w szafce Ale przecież i z chaosu W końcu wyjdzie spokój I tak gładzisz to co sterczy O poranku na Twej głowie I układasz myśli krnąbrne Uklepujesz, przeczesujesz I zapełniasz wnet szuflady Segregujesz myśli Ale kiedy już posprzątasz Przyjdzie chwila wytęskniona Kiedy zaczniesz znowu Stawiać niczym pancur irokeza na swej głowie Myśli niby ułożone, ale w innej formie Autor: Monika Glińska 29.04.2020r. Zdjęcie: Monika Glińska 29.04.2020r.
Czytaj więcej

Ostania szansa

Obraz
Niebo strzela piorunami Błysk oślepia oczy Wiatr wygina drzew korony Z góry spada w dół ulewa To kolejny dzień gdy Ziemia Po palącym wszystko słońcu Zmywa z siebie wartką wodą Cały syf człowieczego istnienia  Zmywa bóle, zadawane z rąk okrutnych swoim dzieciom Chce wypłukać ślad destrukcji, tak widoczny, tak znamienny Wyniszczone oceany, wyrąbane lasy cudne, zabijani ich mieszkańcy Mordowane przeokrutnie hodowlane i te które są domowe, też bezpieczne nie są Przemysł też toksyczny przecież, niszczy wszystko na swej drodze To co mnie przeraża także, to że ludzi cieszy pieniądz, który stał się głównym celem dla ich egzystencji Drzwi otwiera niby złote, do bogactwa i wygody Lecz zdobyty bez etyki, bez honoru Na nieszczęściu, bólu, krzywdzie Na krwi, która jeszcze ciepła płynie z poderżniętych gardeł rasy wszelkiej I nie dziwię się Naturze, że szaleje w swej rozpaczy i że chłostą nas okłada - dając szansę, już ostatnią - by się opamiętać Autor: Monika Glińska 29.06.2020 Rysunek: Monika ...
Czytaj więcej