Świat malowany słowem

Niebo strzela piorunami Błysk oślepia oczy Wiatr wygina drzew korony Z góry spada w dół ulewa To kolejny dzień gdy Ziemia Po palącym wszystko słońcu Zmywa z siebie wartką wodą Cały syf człowieczego istnienia  Zmywa bóle, zadawane z rąk okrutnych swoim dzieciom Chce wypłukać ślad destrukcji, tak widoczny, tak znamienny Wyniszczone oceany, wyrąbane lasy cudne, zabijani ich mieszkańcy Mordowane przeokrutnie hodowlane i te które są domowe, też bezpieczne nie są Przemysł też toksyczny przecież, niszczy wszystko na swej drodze To co mnie przeraża także, to że ludzi cieszy pieniądz, który stał się głównym celem dla ich egzystencji Drzwi otwiera niby złote, do bogactwa i wygody Lecz zdobyty bez etyki, bez honoru Na nieszczęściu, bólu, krzywdzie Na krwi, która jeszcze ciepła płynie z poderżniętych gardeł rasy wszelkiej I nie dziwię się Naturze, że szaleje w swej rozpaczy i że chłostą nas okłada - dając szansę, już ostatnią - by się opamiętać Autor: Monika Glińska 29.06.2020 Rysunek: Monika Gliń

Patrzę poza kontur okna Widzę szczyty drzew Ich korony i ramiona poruszają się Czasem to łagodny taniec, delikatne wręcz muśnięcia Czasem wiatr tarmosi je, jakby porwać chciał ze sobą A tam wyżej widzę chmury, wielkie, miękkie niczym puch I zmieniają się co chwilę, przybierając nowy kształt Są tam misie, psy i koty, są też zamki, baszty, twierdze Bywa, że czarownik groźny zrzuca na nas swe zaklęcie Ale wiatr przegania chmury, modeluje przez czas cały, zmienia kolor, ich rozmiary dając też odpocząć oczom Wyobraźnia niesie mnie, do dalekich krain z bajki I zaglądam w zakamarki, płynąc na różowej chmurce Są tam oceany szczęścia i jeziora pełne zdrowia Uśmiech jest tu naturalny, szczerość, dobroć no i wsparcie Ale jest i ONA, Miłość która daje życie, która czyni je cudownym w każdym swym wymiarze I co dla mnie bardzo ważne, jest szacunek dla form wszelkich Życie bowiem ma tu wymiar wprost niebagatelny Chciałoby się zostać tutaj, ponad światem tak okrutnym Ale cieszę się, że mogę czasem wsk