Ostania szansa

Niebo strzela piorunami

Błysk oślepia oczy

Wiatr wygina drzew korony

Z góry spada w dół ulewa

To kolejny dzień gdy Ziemia

Po palącym wszystko słońcu

Zmywa z siebie wartką wodą

Cały syf człowieczego istnienia 

Zmywa bóle, zadawane z rąk okrutnych swoim dzieciom

Chce wypłukać ślad destrukcji, tak widoczny, tak znamienny

Wyniszczone oceany, wyrąbane lasy cudne, zabijani ich mieszkańcy

Mordowane przeokrutnie hodowlane i te które są domowe, też bezpieczne nie są

Przemysł też toksyczny przecież, niszczy wszystko na swej drodze

To co mnie przeraża także, to że ludzi cieszy pieniądz, który stał się głównym celem dla ich egzystencji

Drzwi otwiera niby złote, do bogactwa i wygody

Lecz zdobyty bez etyki, bez honoru

Na nieszczęściu, bólu, krzywdzie

Na krwi, która jeszcze ciepła płynie z poderżniętych gardeł rasy wszelkiej

I nie dziwię się Naturze, że szaleje w swej rozpaczy i że chłostą nas okłada - dając szansę, już ostatnią - by się opamiętać

Autor: Monika Glińska 29.06.2020

Rysunek: Monika Glińska 29.06.2020