Wilczek

Był raz sobie wilczek mały, mieszkał w pięknym lesie
Ale często na skraj chodził
Bo chciał widzieć więcej
Raz zobaczył czworonoga
Podobnego trochę,  jakby do kuzyna Boba
Ale ciut innego
Niby łapy cztery miał
Nos i oczy spore
Nawet zęby widać było
Ale co z ogonem?
Niby wilczy, coś podobny
Ale jednak nie ten
Jakiś chudy, zakręcony
Jak u małej świnki
Kim że jest ten stwór przedziwny
Coś na kształt rodziny jednak
Ale musiał mały wilczek poczekać na finał
Pobiegł pędem do swej mamy i od progu woła
Że zobaczył w pewnym sensie podobnego zwierza
Co przypadkiem przypomina pradziadka Anzelma
Ale ogon mu się zgina nie tak jak u wilka
Mama szczerze się zaśmiała i rzecze do synka
Że to kuzyn jest faktycznie udomowiony przez człowieka
Pies to jest, a ras jest wiele -  ci to mają różne pyszczki,
Są wysokie, są też niskie, są z ogonem zakręconym, bywa że z kudłatym albo niemal tak gładziutkim jakby wpadł pod depilator
Wilcze dziecko oniemiało
To mój brat jest przecież, tylko czemu dał się zabrać z lasu i zamieszkał w innym świecie?
Jak się bawisz piesku mały,
Dokąd idziesz na noc
Czy codziennie rano będziesz tam na skraju
Żebym mógł Cię znowu ujrzeć?
Bo pobawić się nie można
Tyś udomowionym wilkiem, ja wciaz dzikim jest pogromcą
I choć różni już jesteśmy, wszak po jednym dziadku
To pamiętaj piesku mały, że twój kuzyn z głębi lasu
Zawsze myśleć będzie o tym, czyś szczęśliwy w ludzkim świecie
I że gdybyś jednak chciał powrócić do nas
To ta leśna brama zawsze otworzona będzie
Jeśli tylko zdołasz pokonać swe przyzwyczajenia nowe
Bo tu w puszczy nic gotowe, wszystko trzeba zdobyć.

Autor: Monika Glińska 29.08.2019r.
Rysunek: Monika Glińska 15.08.2019