Dywan

Leżę sobie na dywanie
Między byłam, jestem, będę
Wiatr z balkonu lekko głaszcze myśli dość napięte

Czym sie smucisz? Słyszę w głowie, pełne troski zapytanie

Czy odpowiem na nie krótko, jasno, pewnie? 

Tak bym chciala, ale to skomplikowane

Gdyż ten wiatr przynosi na myśl 

Zapach czasów już minionych, posmak zmiany która czeka w progu drepcząc niecierpliwie

Wiatr ten niczym dywan latający z bajki 

o Szeherezadzie 

On zabierze mnie ze sobą, tam wysoko ponad dachy

Żebym mogła z odległości spojrzeć na niektóre sprawy

Perspektywa mi potrzebna, zamiast zadzierania głowy 

Żebym mogła znów zobaczyć, to co dla mnie najważniejsze 

Abym mogła tak wyraźnie cel zobaczyć znowu

Chcę odnaleźć co jest ważne dla mnie, nazwać to czego już nie chcę, zamknąć drzwi za sobą 

Mieć odwagę, siłę wreszcie przestać się doginać 

Chcę się znowu wyprostować, myśleć ciut inaczej

Umieć troszczyć się o siebie, zamiast ganić za egoizm w dawce, w której nie zaszkodzę wszak nikomu 

Tak, ten dywan mnie zabierze na wycieczkę marzeń 

A gdy wrócę, będę silna i świadoma siebie

Aby w życiu móc stanowczo wybrać

To co lepsze dla mnie, o mych bliskich pamiętając 

Każdy bowiem z nas, jest kowalem losu

Czasem ciężko przyznać się do pomyłek i do ciosów, które przyszło zebrać 

Ale póki oddychamy, póki serce bije

Trzeba walczyć o swe życie by było nam miłe

Autor: Monika Glińska 03.08.2019

Rysunek: Monika Glińska 03.08.2019