Korona

Chciałeś królem być wszystkiego

Więc naprzeciw Ci wychodzę

W jednej dłoni  berło niosąc

W drugiej zaś złotą koronę

Chciałeś władać całym światem

Więc na tron się wpakowałeś

Grzałeś go swym próżnym dupskiem

Bez etyki, bez rozumu

Z nonszalancją niebywałą

Patrząc w oczy mordowanym

Tym na przemysłową skalę

Zabijanym z przyjemności

Hodowanym dla fortuny

Wybijanym w lasach, w puszczach z przywilejów nadawanych

Trutym syfem tym z powietrza, z wody i z jedzenia

Chciałeś władcą być wszechmocnym

Bawić się czasami w Boga

Gmerać w kodach genetycznych

Tworzyć, zmieniać, decydować

Trzymać w ryzach siłę Matki

Co Naturą ją nazwałeś

Ale zapomniałeś o tym

Rodzic może się uporać bardzo szybko z krnąbrnym dzieckiem

Więc Cię sadzam na tym tronie

W szczerozłotej dziś koronie

Tak masywnej i tak ciężkiej

Żebyś nie mógł dupy podnieść

I zakuwam Cię w kajdany

Z Twoich przewin wykonane

Czy wytrzymasz i jak długo

Tego nie wiem, ale ręczę

Że choć nie chcesz, będziesz musiał

Spojrzeć na świat, który dręczysz

Serce pęka mi i krwawi

Kiedy widzę śmierć mych dzieci

Ale innej opcji nie ma, aby Was uleczyć

Autor: Monika Glińska 02.04.2020r.
Zdjęcie: Monika Glińska 25.08.2019r.